ماه مهر برای کودکان مهاجر بوی مدرسه می‌دهد؟
تاریخ انتشار: ۱۶ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۵۱۵۰۷
دوهفته تا شروع فصل پاییز و آغاز سال تحصیلی جدید نمانده‌است اما هنوز تکلیف بسیاری دانش‌آموزان افغانستانی روشن نشده‌است که بالاخره می‌توانند مدرسه بروند یا نه؟ حمید بوالی روزنامه‌نگار و معلمی که با کودکان و نوجوان افغانستانی زیادی سر و کار دارد به ایسناپلاس از غم و انتظار بچه‌های افغانستانی برای مدرسه گفت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ایران اکونومیستپلاس- حمید بوالی: فریده و معصومه با هم متولد شدند. قرار بود با هم متولد شوند اما معصومه یک ماه زودتر آمد. خانواده فریده وسط کوچه می‌نشستند و خانواده معصومه سر کوچه. اما مادرهایشان در مجلس روضه خانگی با هم آشنا شدند. مجلس روضه ای که در یکی از خانه‌های همین کوچه هر سال برقرار می‌شد. آنجا محله مهاجرنشینی بود و هر جا پرچم امام حسین(ع) بلند می‌شد ایرانی و افغانستانی زیر پرچم بودند.
اول مادر معصومه فهمیده بود. زن‌های افغانستانی معمولا حواسشان به همه چیز است. به مادر فریده بی‌مقدمه گفته بود چند ماهه؟ و او هم خنده‌ریزی کرده بود و گفته بود هنوز خیلی مانده و بعد گرم گرفتند و فهمیدند برای هر دویشان هنوز خیلی مانده و دوست شدند و رفت و آمد تا جایی که خرید لباس و وسایل نوزادشان را هم با هم رفته بودند. با این تفاوت که معلوم شده بود که مادر فریده دختری در راه دارد و معصومه اعتقادی به تعیین جنسیت نداشت. می‌گفت هر چه خدا بخواهد و مادر فریده می‌گفت کاش خدا پسر بخواهد و مثل همیشه خنده‌ریزی می‌کرد.
وقتی دختر ایرانی و دختر افغانستانی هم‌شیر شدند!
آن شب که مادر معصومه دردش گرفت اول از همه به مادر فریده زنگ زد و او هم آرامش کرد که خواهر یک ماه مانده است. نگران نباش. اما درد مادر معصومه را رها نکرد و شوهرِ شب‌کار و روزکار و همه وقت کارش، خودش را به خانه رساند و راهی بیمارستان شدند.
سه روز بعد مادر فریده خانه معصومه و مادرش را ترو تمیز کرده، اسفند دود کرده منتظر بود که مادر معصومه و فرزندش بیایند. آمدند و مادر معصومه به مادر فریده گفت خواهر این یکی خیلی عجله داشت؛ مال تو تکان نخورده هنوز؟
یک ماه بعد فریده هم آمد. اما مادر فریده شیر نداشت و مادر معصومه که فهمید دیگر فریده و مادرش یک پایشان آنجا بود و فریده ایرانی و معصومه افغانستانی هم‌شیر شدند و آنقدر با هم بودند که دیگر زندگی‌شان بهم گره خورد. با هم بزرگ شدند و قد کشیدند. آن اوایل فریده ریزه‌تر بود و لباس‌های معصومه به سرعت به او می‌رسید. کمی بعدتر درشت شد و سالهای بعد لباس‌های او به فریده می‌رسید. مادرها کمی که بچه‌ها از آب و کل درآمدند یک کارگاه خیاطی پیدا کردند و مشغول شدند. خوبی‌اش این بود که بچه‌ها را هم می‌شد برد. اما کم‌کم بچه‌ها یاد گرفتند کنار هم بمانند و مراقب هم باشند. بیشتر خانه فریده می‌ماندند که صاحبخانه گرمی داشت و حواسش به سروصداهای خانه‌ها بود.
تو معصومه‌ای یا فریده؟
چند وقت که گذشت دیگر مگر می‌شد معصومه و فریده را جدا کرد. مادر معصومه می‌گفت این‌ها یک شیر خورده‌اند و سرنوشت‌شان بهم گره خورده است. مادر فریده چیزی نمی‌گفت اما ذوق می‌کرد وقتی دست درگردن هم لی‌لی بازی می‌کردند و او از پنجره نگاه می‌کرد.
بچه‌های محل همیشه اسم‌هایشان را قاطی می‌کردند تو معصومه بودی یا فریده و بچه‌ها هم سرکارشان می‌گذاشتند و هر روز یک چیز می‌گفتند.
بچه‌ها بزرگ می‌شوند و خانواده‌ها بیشتر به یکدیگر وابسته می‌شدند. یک سال تصمیم گرفتند با هم به زیارت امام رضا بروند که مادر معصومه همان شبی که معصومه به دنیا می‌آمد نذرش را کرده بود. بلیط اتوبوس گرفتند و سوار شدند. وسط‌های راه دم‌دم‌های صبح ماموری بالا آمد و یک به یک قیافه‌ها را چک کرد و پدر معصومه را با خود برد. مادر معصومه ناله بی صدایی کرد و پدر فریده گیج از خواب پرید و دنبالشان رفت و نیم ساعتی طول کشید تا هر دو بالا آمدند و هر چه اصرارشان کردند که چه شد هیچ نگفتند و گفتند دیگر کسی درباره اش حرفی نزند.
وقتی فریده تنها مدرسه رفت!
معصومه و فریده قد می‌کشیدند و بزرگ می‌شدند. مسجد محل کلاس قرآن و نقاشی گذاشته بود و می‌رفتند و می‌آمدند. عصرها به تنها پارک آن محله حاشیه ای که به همه چیز شبیه بود جز پارک می‌رفتند و بازی می‌کردند. عصرها پای شبکه نهال و پویا می‌نشستند. شب‌ها وقت خواب با هزار دردسر از هم جدا می‌شدند تا فردا دوباره کنار یکدیگر
از عید امسال که سیزده به در حرم امام رفتند به سنت خیلی از افغانستانی‌های ساکن تهران که می‌گویند انگار فقط اینجا آرامش داریم؛ دیگر فریده و معصومه آرام نگرفتند. پدرها یک کیف مدرسه برایشان کادو گرفته بودند و بهشان گفته بودند که امسال به مدرسه می‌روند. بچه‌ها ذوق کرده بودند و بالا پایین می‌پریدند.
اواخر اردیبهشت پدر فریده، دخترک را در تنها دبستان محل نوشت. با هم رفته بودند اما به پدر معصومه گفتند شما باید منتطر بخش‌نامه باشید و بخش‌نامه هنوز نیامده. دل معصومه کمی ریخت؛ فریده فهمید و سریع با روش‌هایی که استادش بود حواس معصومه را پرت کرد و معصومه هم در ظاهر سرحال شد. پدر یا مادر معصومه هفته‌ای یک بار به مدرسه سر می‌زدند و معاون مدرسه جوابی نداشت و می‌گفت من شرمنده‌ام. تا مجوزش نیاید نمی‌توانیم. پدر فریده که سرش بیشتر در اخبار بود می‌گفت مگر رهبر نگفته است همه افغانستانی‌ها هم باید ثبت نام شوند و معاون و مدیر و معلم پاسخی نداشتند. پدر معصومه اما چیزی نمی‌گفت. سرش را پایین می‌انداخت و بیرون می‌آمد. تابستان که شد دیگر کم‌کم داشتند حسابی نگران می‌شدند.
این که چه گذشت بر معصومه و فریده و مادرهایشان در این سه ماه جای گفتن ندارد. بچه‌ها پژمرده و بی ذوق و ناامید از آینده و مادرها دل‌آشوب و مضظرب و نگران و پدرها شرمنده و عصبانی از اینکه نمی‌توانند کاری کنند.
معصومه و فریده اصلا نمی‌دانند ایران و افغانستانی که می‌کوییم یعنی چه؟
حالا دو هفته به مهر مانده است. هفته پیش به عادت معمول سری به خانه معصومه زدم. برادرش شاگردم بود و هر از چند گاهی سری به خانواده‌های شاگردانم می‌زنم. آنجا معصومه و فریده را دیدم و مادر معصومه این داستان را برایم تعریف کرد و خواهش کرد با هر دویشان صحبت کنم. این دست و آن دست کردم و سرانجام سر صحبت را با آنها باز کردم. معصومه و فریده نمی‌فهمند که برگه حمایت تحصیلی چیست؟ و دفتر کفالت کجاست؟ و اداره اتباع چیست؟ اصلا نمی‌دانند ایرانی و افغانستانی که ما می‌گوییم یعنی چی؟ نمی‌دانند که چه طور ممکن است هر دوی آنها آنقدر در همه چیز یکی باشند و حالا یکی را به مدرسه راه دهند و دیگری را نه. اصلا نمی‌فهمند جدایی یعنی چی؟ و حتی نمی‌خواهند به آن فکر کنند. در مخیله شان هم چنین روزی را تصور نمی‌کردند. به من از آرزوهایشان گفتند و از اینکه قرار است هر دو دکتر شوند تا مادربزرگ معصومه که پادرد دارد و پدربزرگ فریده که کمرش می‌گیرد را درمان کنند.
خسته و بی رمق بیرون آمدم و بعد به این فکر کردم که اصلا داستان معصومه و فریده داستان تاریخ ما ایرانی‌ها و افغانستانی‌ها نیست؟
اثر انگشت کارگر ایرانی و افغانستانی روی تک‌تک آجرهای این شهر پیداست
ما با هم زندگی کردیم. با هم انقلاب کردیم. با هم جنگیدیم و شهید و جانباز ایرانی و افغانستانی دادیم. بعد جنگ تمام شد و به سرزمین‌ها و ساختمان‌ها برگشتیم و وقت ساختن بود و اثر انگشت کارگر ایرانی و افغانستانی روی تک تک آجرهای این شهر پیداست. باهم کار کردیم و لقمه نانی سر سفره‌مان بردیم. تاریخ و حافظه مشترکی پیدا کردیم. در همه چیز. از جزئی‌ترین چیزها. اصلا با هم رفتیم جام‌جهانی. با هم به آمریکا گل زدیم و جشن گرفتیم. با هم طعم تلخ تحریم و فشار دلار مستکبران را چشیدیم. اگر وضعیت اقتصادی بد شد همه‌مان رنج کشیدیم. اگر سیل آمد همه‌مان را برد. زلزله خانه همه‌مان را ویران کرد. آوار پلاسکو روی کارگر افغانستانی هم ریخت و همان‌جا بی‌نام مدفون شدند. شادی‌ها و غم‌های ما مردم ایران و افغانستان مشترک بود و حالا که می‌خواهیم با هم درس بخوانیم نمی‌گذارند. مانع شده‌اند که کودکانمان مسیر نزدیکی و یکدلی‌مان را ادامه دهند. ما یکی بودیم و می‌خواستیم یکی بمانیم؛ اما حالا دیگر معلوم نیست پایان ماجرا چه می‌شود. نگذاشتند و جدایمان کردند و کودک افغانستانی را در کوچه و خیابان رها کردند و جایی که می‌توانست تبلور و تحقق این نزدیکی و ترسیم مسیر آینده مشترک سعادت هر دویمان باشد را بستند و گفتند نصف تان را راه نمی‌دهیم. حتما پاسخ تبعاتش را می‌دهند.
هنوز دو هفته باقی است. آیا بالاخره متوجه می‌شویم که داریم درباره سرنوشت آینده یک جامعه, یک فرهنگ و یک تمدن تصمیم می‌گیریم؟
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: مهاجران افغانستانی ، تحصیل دانش آموزان افغانستانی
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: مهاجران افغانستانی تحصیل دانش آموزان افغانستانی ایرانی و افغانستانی مادر معصومه مادر فریده همه چیز بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۵۱۵۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معاون وزیر جهاد کشاورزی از چه می ترسد؟
به گزارش خبرگزاری مهر، علیرضا مهاجر، معاون امور زراعت وزارت جهاد کشاورزی با بیان اینکه امنیت غذایی زیرساخت امنیت کشورها است و کشوری که نتواند غذای نیروهای امنیتی، نظامی و عموم مردم خود را تأمین کند، مجبور به نابودی است؛ تاکید کرد: اگر در گذشته کشورهای سلطه‌گر به اراضی کشورها حمله می‌کردند، اکنون به امنیت غذایی آنها حمله می‌کنند تا قدرت سلطه خود را حفظ کنند.
معاون وزیر جهاد کشاورزی در امور زراعت، مهمترین موضوع نگرانی بشر در آینده را تأمین آذوقه عنوان کرد و گفت: این مسأله نشان دهنده اهمیت بسیار زیاد تلاش محققان، پژوهشگران و مروجان عرصه کشاورزی است تا با جلوگیری از خروج کشاورزان از عرصه تولید و نابودی اراضی کشاورزی، مورد غضب آیندگان قرار نگیرند.
وی ادامه داد: اگر امروز از حاکمان قاجار برای قراردادهای ترکمن‌چای و گلستان و یا از حاکمان پهلوی بابت واگذاری بحرین که شامل بخش وسیعی از ساحل جنوبی خلیج فارس است، عصبانی هستیم؛ آیندگان نیز از ما برای عدم جلوگیری از نابودی کشاورزی نخواهند گذشت.
مهاجر با اشاره به اینکه در کشور ما هنوز قانون ارث و خرد شدن اراضی کشاورزی عامل اصلی نابودی کشاورزی است، افزود: ترس من برای روزی است که حتی نتوانیم یک هکتار از اراضی را برای کار تحقیقاتی در اختیار داشته باشیم.
وی افزود: امروز رسم است که محقق ما نتیجه ۸ سال تلاش خود را در قالب مقاله‌ای به کشورهای دیگر می‌فرستد و آنها با مطالعه دقیق برای خود بهره‌برداری می‌کنند و بعد می‌گویند خوب است یا نه!
معاون امور زراعت خاطرنشان کرد: مقاله‌های ما باید عرصه‌محور باشد تا مشکلات کشاورزان را برطرف کند. همچنین باید مروجان محصول‌محور تربیت کنیم که صفر تا ۱۰۰ هر محصول را بدانند آنگاه به سمت مزرعه بروند.
وی افزود: ترویج کشاورزی ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی دارد و اگر ما به همه جوانب تحقیقات و ترویج آن فکر نکنیم، تحقیقات خنثی خواهیم داشت.
مهاجر گفت: بعضی از کشاورزان از مروجان ما بسیار جلوتر هستند. کشاورزی که ۶۰ تا ۷۰ تن گوجه‌فرنگی در اراضی کاملاً سنگی بوشهر آن هم با آب شور برداشت می‌کند، خارج از پذیرش محققان و بخش علمی است. این کار خاص کشاورزی است که با فکر و تجربه خود می‌تواند در خارج از فصل، میلیون‌ها دلار درآمد نصیب کشور کند.
به گفته وی، وظیفه ما مروجان و محققان این است که با تلفیق علم و تجربه شرایط را برای افزایش تولید و آگاهی کشاورزان و مسؤولان برای تصمیم‌گیری درست برای کشاورزی ملی فراهم کنیم.
معاون امور زراعت وزارت جهاد کشاورزی تصریح کرد: با کوچک شدن اراضی کشاورزی نمی‌توان بهره‌وری را افزایش و هزینه‌های آبیاری، سم، کود و بذر را کاهش داد؛ در زمین یک هکتاری نمی‌توان آبیاری با کوددهی و بذر مناسب انجام داد و این تناقضات در تصمیم‌گیری و اجرا از عمده‌ترین مشکلات است.
وی افزود: کاهش سطح اراضی کشاورزی به ۲.۳ هکتار سرانه زمین در کشور فاجعه است، ما برای جلوگیری از خرد شدن اراضی باید کمک کنیم تا بدون دخالت در کار کشاورزان، آنها برای کار خود به درستی تصمیم بگیرند.
مهاجر ادامه داد: همچنان که ما نمی‌توانیم یک کارخانه صنعتی را تکه تکه کنیم و توقع افزایش تولید داشته باشیم، در کشاورزی نیز افزایش تولید با تکه تکه شدن اراضی ممکن نیست.
این مقام مسؤول تصریح کرد: در سطح تصمیم‌گیری کلان کشور اراضی کشاورزی ملی باید در یک مجموعه دیده شوند، زیرا نمی‌توانیم همه اراضی را به طور اختصاصی زیر کشت گندم ببریم، اما مجبور باشیم برای تأمین خوراک دام، وارد کننده جو باشیم.
معاون امور زراعت وزارت جهاد کشاورزی با اشاره به اینکه اولین موضوع ترویج، دانستن اصل فلسفه ترویج است، بر سرمایه‌گذاری در بخش تحقیقات کشاورزی کشور تاکید کرد و افزود: اگر سرمایه‌گذاری پایین باشد، امکان کارهای بزرگی نظیر تجمیع اراضی و افزایش تولید و برطرف کردن نیازهای ضروری کشور را نداریم.
وی تاکید کرد: همچنین پرداختن به روبناها سبب نابودی زیرساخت‌ها می‌شود، امروز در دنیا ترویج به جایی رسیده که مشکل‌محور شده است. کشاورزان مشکل را به مروجان می‌گویند و آنها درصدد رفع مشکل مالکان اراضی برمی‌آیند، نه اینکه بخواهیم به صورت بخشنامه‌ای به موفقیت در عرصه برسیم.
به گفته مهاجر، کشاورزان خرده‌پا از نتایج تحقیقات کشاورزی ما کمتر استفاده می‌برند اما کشاورزان بزرگ با توجه به شرایط زمین بهتر می‌توانند از تحقیقات استفاده کنند و افزایش سرمایه داشته باشند.
کد خبر 6086895
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟